Uzun zamandır görüşememiştik. Pazar günü biraraya gelmeyi önerdi.
“O gün 1 Mayıs yürüyüşüne katılacağım, bir başka gün olsun…” dediğimde:
“1 Mayıs’mı kaldı!…” dedi.
Haklı olduğu yan vardı.
Bir zamanlar Sydney’de onbinlerle yapılan yürüyüşe son yıllarda katılım binlerce düşmüştü…
(Oysa Avusturalya, işçiler için birlik, dayanışma ve mücadele düşüncesinin ete kemiğe bürünerek, 1856 yılında dünyada ilk kez yaşama geçtiği ülkeydi.
8 saatlik iş günü için mücadeleyi başlatmışlardı…
Bu ilk birliktelik öyle bir coşku yarattı ki her yıl tekrarlanması kararını aldılar…
Son yıllarda katılım azalsa da
işçiler Avusturalya’nın dört bir yanında bu birlikteliği coşkuyla kutluyorlar…
Dünyanın birçok ülkesinde 1 Mayıs tatil günü olmasına karşın ne yazık ki Avustralya’da değil. Bu yüzden de genellikle 1 Mayıs’ı takip eden ilk Pazar günü kutlanıyor.)
Oysa 1 Mayıs var, sürüyor ve sürecek…
Niye sürmesin ki?..
Sermayenin azgın sömürüsü sona mı erdi?
Yoksa vahşiliği sınır tanımaz bir hale mi geldi…
Niçin vahşileşiyor?..
Yanıtı Marks veriyor:
“Sermaye ölü emektir… Vampir gibi canlı emeği emerek yaşar… Bu yüzden de emeğin taze kanına susamışlığının sonu gelmez…”
Nedir 1 Mayıs?
Dünya İşçi Sınıfı’nın Birlik, Mücadele ve Dayanışma Günü…
Çalışanların, emekçilerin dünyanın tüm kıtalarında dayanışmanın birleştirici gücünü hissettikleri gün…
Sermayeyi ne ürkütür?
İşçilerin birlik ve dayanışması.
Bunun önüne geçebilmek için kanlı saldırılar dahil her çareye başvururlar…
1 Mayıs 1977’de Taksim Meydanı’nda (1Mayıs Meydanı) yaptıkları katliam gibi…
(1976’da olduğu gibi 1977’de de o meydandaydım…)
Bu yüzden de 1 Mayıs zorlu mücadelelerin de tarihidir…
Doğru, 8 saatlik iş günü hakkını kazandılar ama kolay olmadı. Kanları pahasına kazandılar…
Ne diyordu 1886’da idama giderken Albert Parsons?
“Bizi asarak… işçi hareketini ezebileceğinizi umuyorsanız… burada bir kıvılcımı ezeceksiniz ama şurada, burada veya orada; arkanızda, önünüzde ve her yerde alevler yükseliyor… Bunu asla söndüremezsiniz…”
Söndüremediler…
Birlik, beraberlik ve dayanışma neyi getirir?
Kendine güveni…
Cesareti…
Emeğin gücüne inancı…
Mücadeleyi…
Bugün Türkiye’de de inanıyorum ki işçiler meydanları dolduracaklar…
Niye doldurmasınlar ki…
Ücretler yıldan yıla değil, günden güne eridi…
Alım gücü iyice düştü…
O da çalışabilenler için…
15 yaş üzeri 1,5 milyondan fazla gencin iş bulma ümidi neredeyse yok…
Milyonlarca işsizin üçte birine yakını gençler…
Ne eğitimde ne istihdamda olan kadınların oranı yüzde 32.4…
AKP’nin iktidar yılları boyunca iş cinayetlerinde 30 binden fazla işçi hayatını kaybetti…
(rakamlar Cumhuriyet’te Z.Kalkandelen’in dünkü köşe yazısından)
Yaşasın 1 Mayıs.