"Yarin yanağından gayrı her şeyde
Her yerde
Hep beraber diyebilmek için..."
(N.Hikmet)
Diyordu Şeyh Bedrettin.
"Malı haramdır amma bunun kanı helaldir"
deyip hallettiler işi.
Astılar...
"Sen Hakk'ı yabanda arama sakın
Kalbini pak eyle Hakk sana yakın
İnsana hor bakma gözünü sakın
Cümlesin insanda bulduk erenler..."
Diyordu Pir Sultan Abdal...
Astılar...
Egemen güç ve onun yardımcısı dinci bağnazlığın eli kanlıdır...
"Bende sığar iki cihan ben bu cihana sığmazam
Cevher-i lamekan menem kevn-ü mekana sığmazam
...
Zerre menem güneş menem çar ile penc ü şeş menem
Sureti gör beyan ile çünkü beyana sığmazam..."
Zerrede güneş,
güneşte zerreyim... dedi Nesimi...
Derisini yüzdüler...
Dinci fanatizm vahşettir...
"Ene'l Hakk" dediği için,"Tanrı'nın kişide vücut bulduğu veya kişinin varlığının Tanrı'nın varlığı içerisinde eriyip yok olduğu"nu söylediği için idam ettiler Hallac-Mansur'u...
Dinci bağnazlık insanlık tarihinin kanlı sayfalarıdır... Hangi dinden olursa olsun...
Oysa ne diyor Yunus Emre?
"Bir kez gönül yıktın ise
Bu kıldığın namaz değil
Yetmiş iki millet dahi
Elin yüzün yumaz değil..."
İnsanlığın ışığı...
Alevilik aydınlıktır...
Ne diyor Aşık Hüdai:
"Canan bizim canımızdır
Teni bizim dinimizdir
Sevgi bizim dinimizdir
Başka dine inanmayız...
Alevilik sevgidir...
Ne diyor Aşık Daimi?
"Kainatın aynasıyım
Madem ki ben bir insanım
Hakk'ın varlık deryasıyım
Madem ki ben bir insanım..."
Alevilik kendini bilmektir...
Ne diyor Aşık İlhami?
"Kendi noksanını bil arif ol
Kimsenin ayıbını gözetme gönül
Yetmiş iki millete bir nazarla bak
Hak sevmiş yaratmış söz etme gönül..."
Alevilik can gözü ile bakmaktır...
Ne diyor Hacı Bektaş Veli?
"Sevgi muhabbet kaynar yanan ocağımızda
Bülbüller şevke gelir gül açar bağrımızda
Hırslar kinler yok olur aşkla meydanımızda
Arslanlarla ceylanlar dosttur kucağımızda.."
Ve 2 Temmuz 1993.
Karanlığın Sivas Madımak katliamı...
29 yıldır sönmeyen yangın...
Her görüşün bağnazlığı tehlikelidir.
Dinsel bağnazlık ise akıl tutulmasıdır...
Aydınlanmaya da ilerlemeye de insanlığa da düşmandır...
Aydınlık karanlığı yenecek, insanlık tarihinin kanlı sayfaları son bulacak...
Yenmeli...
Bulmalı...
2 Temmuz 1993 unutulmadı...
Unutulmayacak...
(Eşim Nuran kardeşini ben de can bir dostumu kaybettim...
Acımız sonsuz...
Özdemir Asaf'ın dediği gibi:
"Ne zaman bir yakını ölse birinin,
Onu ilk-ölüm sanır kalır o
Ne zaman sevdiği ölse birinin
Onu en-ölüm alır
kalır o..."
Ne söylense eksik...
Ne susulsa en büyük çığlık...)