"Kimse temizim
demesin,kimse
Bütün bir ülke
odun taşıdı
Behçet'in yangınına"
Şükrü Erbaş
Elazığ...
Sanırım 1974 yılıydı.
12 Mart darbesinden sonra, içlerinde öğretmen örgütü Töb-Der'in de olduğu kuruluşlar, demokratik hak ve talepleri için ilk yığınsal etkinliklerini gerçekleştiriyorlardı.
Bildiriler dağıtılmış,
afişler asılmıştı.
Sloganlardan birisi de:
"Ezene son.
Ne ezen, ne ezilen." idi.
Karanlık güçler hemen devreye girerek, cadı kazanını kaynatmaya başladılar. Elazığ merkez, tüm kaza ve köylerde camilerde insanlara:
"Bunlar ezeni (yerel ağızda ezana ezen dendiğinden çarpıtıp)
okutmayacaklar! Camileri, minareleri yıkacaklar!
Ayağa kalkın!
Gün hesap günü!..
diyerek insanları kışkırttılar...
İstasyon önünden yürüyüşü başlatmıştık.
Ama Elazığ merkezle birlikte çevre il ve ilçelerden toplanan,
bizden çok daha büyük bir kalabalık haykırarak kin ve nefret kusuyordu:
"Dinsizlere ölüm! Allahsızlara ölüm!
Komünistlere ölüm!.."
Polis ve asker bizi zorla,ana caddeden sola, dar bir sokağa
yönlendirdiler.
Bu dar sokakta önceden hazırlık yapıldığını hemen anladık. Çünkü evlerin çatılarından üzerimize taş yağıyordu.
Taş ne!
Kaynar su dökmeye başladılar...
Sokağın sonundaki Öğretmen Okulu bahçesindeki ağaçları paramparça etmişler, ellerindeki odunlarla saldırıyorlardı...
Kendimizi korumaya çalışıyorduk.
Can kaybı yaşamasak da sanırım aramızda yaralanmayan kalmamıştı...
Kimdi saldırdıkları?
Bu ülkenin öğretmeni,
mühendisi,işçisi...
Ne istiyorlardı?
Bağımsız, demokratik,
laik bir ülkede yaşamak...
Suçları neydi?
Ülkesini sevmek,
insanı sevmek, emeğe saygı duymak,
sömürüye karşı olmak.
Irkçılığa, şovenizme,
gericiliğe, faşizme karşı aydınlık bir Türkiye'yi savunmak...
Örgütlü cehaletin ne büyük bir karanlık güç olduğunu o gün bir kez daha yaşayarak öğrenmiştim...
Niçin anımsadım?
Bugün, kara bir günün, bir katliamın,
2 Temmuz 1993'ün yıldönümü...
Sivas'ta 33 yazar, ozan ve iki otel çalışanı yakılarak öldürüldüler.
Saz yandı.
Söz yandı.
Semah yandı.
İnsan yandı.
Yürekler yandı...
En yaşlısı 66 yaşındaki yazar Asım Bezirci, en genci henüz daha çocuk, 12 yaşındaki Koray Kaya idi...
(Koray saz çalıyordu,
yananlardan ablası, 14 yaşındaki Menekşe'de semah ekibindeydi.
Birbirlerine sarılmış halde can verdiler.)
Katiller ne istediklerini açık açık haykırıyorlardı:
"Vali gidecek... Şeriat gelecek!.."
"Kemalist devlet yıkılacak!.."
"Cumhuriyet Sivas'da kuruldu, Sivas'da yıkılacak!.."
"Sivas laiklere mezar olacak!.."
"Cehennem ateşi... Cehennem ateşinde yanın!.."
Yaktılar insanları...
Peki ya yetkililer?
Unutmamak için anımsayalım:
Zamanın Başbakanı Tansu Çiller: "Çok şükür,otel dışındaki halkımız zarar görmemiştir!.."
Zamanın C.Başkanı Süleyman Demirel:
"Olay münferittir. Ağır tahrik var. Bu tahrik sonucu halk galeyana gelmiş... Karşılıklı guruplar arasında çatışma yoktur. Bir otelin yakılmasından dolayı can kaybı vardır..."
Zamanın Başbakan yardımcısı Erdal İnönü, otelde mahsur Aziz Nesin ile telefonda konuşarak:
"En kısa zamanda takviye güç gönderilecektir.
Kimsenin kılına dahi zarar gelmeyecektir..."
(Olayın ardından bu sözler anımsatılınca da: "Ne yapayım! Yetkim yoktu!.."
Pes...
İstifa denen bir uygulamada mı yok?!..)
Dönemin Belediye Başkanı Temel Karamollaoğlu:
"Katliam olarak vasıflandırmadım.
Katliam,kasıtlı olarak
ben bu insanları öldürmek için şunu yaptım denirse olur..."
Dava, 20 yıl sonra zaman aşımından düşürülünce dönemin Başbakanı Erdoğan:
"Milletimiz için,
ülkemiz için hayırlı olsun. Yıllar yılı içerde olan vatandaş,
içlerinde kaçak olanlar vardı. İdam kalktığı için 33 kişi ağırlaştırılmış müebbet hapse mahkum oldu. Bunlar hep gözden kaçıyor.
Hedef saptırılıyor.
Sivas'a birçok gidişimde babalarının haksız yere, herhangi bir taksiratı olmadığı halde idama mahkum edildiği için ağlayan 18, 19 ,20 yaşında kızlar var. Bunları göz ardı etmek suretiyle tek tarafa siyasi bir servis yapmayı doğru bulmuyorum..."
Ülkemizin "Ölü Aydınlar Ülkesi" olmaması için,
2 Temmuz'u unutmayın...
Unutturmayın...
Kaybettiklerimizin anılarına saygıyla...