Yaşama acılı bir başlangıç.
Anne Zaza, baba Kürt...
Ailesi, 1934 yılında çıkarılan bir yasa nedeniyle, yerlerinden yurtlarından zorla alınarak (birinci bölge), Türklerin yaşadığı bölgelere (ikinci bölge) sürülen Kürt ailelerindendir.
Bilecik'te 20 yıllık bir zorunlu ikamete tabi tutulmuşlardır...
Cemal Süreya sürgünü yazar:
"Ben bir yük vagonunda açtım gözlerimi.
Bizi bir kamyona
doldurdular.
Tüfekli iki erin
nezaretinde.
Sonra o iki erle yük
vagonuna doldurdular.
Günlerce yolculuktan
sonra bir köye attılar.
Tarih öncesi köpekler
havlıyordu..."
Bilecik'liler büyük bir yakınlık gösterirler bu sürgün aileye..
Bağırlarına basarlar, akraba gibi görürler...
Ne güzel...
Annesini, sürgünün 6.yılında, daha gencecik bir kızken kaybeder.
Anacığı yaşama gözlerini yumduğunda daha 23 yaşındadır...
Annesi için yazar:
"Annem çok küçükken öldü.
Beni öp sonra doğur beni"
(Sevda Sözleri s.84)
Ardından babasını da sürgünde kaybeder.
Babası için yazar:
"Sizin hiç babanız
öldü mü?
Benim bir kere öldü
kör oldum.
Yıkadılar,aldılar
götürdüler.
Babamdan ummazdım
bunu,kör oldum..."
(Sizin Hiç Babanız Öldü mü?)
Yıllar sonra anadilini öğrenmek ister...
12 Eylül faşizmi elindeki Kürtçe alfabeye el koyar...
Cemal Süreya yazar:
"O yıllarda ülkemizde
Çeşitli hükümlerle
Yetmiş iki dilden
İkisi yasaklanmıştı:
İkincisi Türkçe..."
(Kısa Türkiye Tarihi IV)
Alfabesine el konandır o boşluktaki birincisi...
Ve o Cemal Süreya bir Türkçe aşığıdır...
Dile kolay, tam 25 yıl TDK (Türk Dil Kurumu) üyeliği yapar...
Ve nasıl yansıtır bu sevdasını?
"Türkçe'den bir kıl kopar, içinde güneşler,
dünyalar, ırmaklar vardır.
Ama Türkçe'den koparacaksın..."
Sevda şiirleri şairi...
Öyle mi?...
30 yıl önce bugün kaybettiğimiz Türkçe'nin büyük şairinin anısına saygıyla, sevgiyle...