Seçim sonrası bir dostla dertleşiyoruz.
“Ben umutsuzum dedikçe,
direndin, ne yazık ki ben haklı çıktım…” dedi.
Doğru, direndim.
Nedir direnç?
Bir etkiye karşı koyma,
dayanma gücü…
Neye karşı koyuyorduk?
Ne istedik, ne istiyorduk?
İyiden, güzelden, eşitlikten,
adaletten yana bir ülke ve dünya…
Bunun için mücadele ediyor,
her türlü zorbalığa, baskıya karşın bu istemde ayak diretiyor, direniyoruz…
Niçin?
Kötülüğün, eşitsizliğin,
adaletsizliğin, azgın sömürünün farkında olduğumuz için…
Gönül gözüyle de gördüğümüz için…
Bugünden yarına gerçekleşmeyeceğinin bilinciyle, bunun bir süreç olduğunu bilerek direniyoruz.
Tarih dediğimiz de bir anlamda bu mücadelelerin güncesi değil mi?..
Bu uğraşta, bu süreçte çoklukla mevzisel yenilgiler kaçınılmaz oluyor.
Çünkü gücü elinde tutanlara karşı mücadele ediyorsun.
Hele de karşında yasama,
yargı ve yürütmeyi tek elde toplamış oligarşik bir güç varsa…
Böyle bir erke karşı dayanma gücü olmadan direnebilir miyiz?..
Nedir bizim dayanma gücümüz?
İnanç ve umut…
Her yenilişimizde, mücadele ve direnişin öğrettiği deneyim bir adım sonrası için önümüzü aydınlatıyor.
Yeter ki bu yenilgilerden ders çıkarmasını becerebilelim…
Dostum, “Ama ezilenler bu gücün yanında yer alıyorlarsa neylersin…” dedi.
Haklıydı ve haksızdı…
Haklıydı.
Ne diyordu koca şair?
“Ve bu dünyada bu zulüm
senin sayende.
Ve açsak, yorgunsak, alkan
içindeysek eğer
ve hala şarabımızı vermek
için üzüm gibi eziliyorsak
kabahat senin
-demeğe de dilim varmıyor
ama-kabahatin çoğu senin,
canım kardeşim!”
Haksızdı.
Yine ne diyordu Nazım’ımız?
“İnsanlarım, ah benim insanlarım,
antenler yalan söylüyorsa,
yalan söylüyorsa rotatifler,
kitaplar yalan söylüyorsa,
duvarda afiş, sütunda ilan
yalan söylüyorsa,
beyaz perdede yalan söylüyorsa çıplak baldırları kızların,
dua yalan söylüyorsa,
meyhanede keman çalan yalan söylüyorsa,
yalan söylüyorsa umutsuz günlerin gecelerinde ayışığı,
ses yalan söylüyorsa,
söz yalan söylüyorsa,
ellerinizden başka herşey
herkes yalan söylüyorsa,
elleriniz balçık gibi itaatli,
elleriniz karanlık gibi kör,
elleriniz çoban köpekleri gibi aptal olsun,
elleriniz isyan etmesin diyedir.
Ve bu kadar az misafir kaldığımız
bu ölümlü, bu yaşanası dünyada
bu bezirgan saltanatı, bu zulüm bitmesin diyedir…”
Bu zulüm de bu bezirgan saltanatı da bitecek…
Umuda, inanca, mücadeleye berdevam…