“Hep bir ağızdan türkü
söyleyip
hep beraber sulardan
çekmek ağı,
demiri oya gibi işleyip hep
beraber,
hep beraber sürebilmek
toprağı,
ballı incirleri hep beraber
yiyebilmek,
yarin yanağından gayrı her
şeyde
her yerde
hep beraber !
diyebilmek…”
(Şeyh Bedrettin-N.Hikmet)
İstiyorlardı…
Emeğin en yüce değer olduğuna inanıp; baskı, zulüm ve sömürünün ortadan kalkmasını, eşitliğin hakim olduğu bir dünyada demokrasi solunmasını istiyorlardı…
Bombalar atılmasın,
çocuklar kağıt gibi yanmasın,
motorları maviliklere sürsün istiyorlardı…
İstedikleri 'Savaşsız ve Sömürüsüz' bir dünyaydı…
İstemekle kalmıyor, güneşi zaptetmek için mücadele ediyorlardı…
Çok acı çektiler.
Bu zorlu mücadelede çok yoldaşlarını güneşe gömdüler…
Her yıl biraz daha azalıyorlar…
“Tarihsel, sosyal, ekonomik şartların
zaruri neticesi bu!
deme, bilirim!
O dediğin nesnenin önünde
kafamla eğilirim.
Ama bu yürek
o,bu dilden anlamaz pek…”
(Şeyh Bedrettin-N.Hikmet)
Dostluk ve dayanışmalarını pekiştirmek için İzmir’de '4D' altında toplandılar.
Demokrasi Dostluk Dayanışma Derneği…
Seferihisar’da aralarından ayrılan yoldaşları için bir 'Anı Ormanı' oluşturdular.
Her yıl geleneksel olarak bu ormanda buluşuyor,
oluşturulan anı panosuna o yıl kaybettiklerinin isimlerini ekliyor, kalplerinde yaşatmaya devam ettikleri yoldaşlarını sevgi ve saygıyla yad ediyorlardı…
Bu yıl da anma öncesi,
Bademler Köyü girişinde bir kır bahçesinde buluştuk,
sarılıp kucaklaştık, hep birlikte kahvaltı yaptık…
Duygularımı dostlarla paylaştım…
Yo ve yoldaş…
Adı bilinmeyen bir ozanın dizesi midir,bir halk deyişi midlr bilemiyorum ama severim:
“Evvel refik/ Bad el tarik…”
(Önce yoldaş/Sonra yol…)
Bizimki de birlikte yürüdüğümüz, güneşli bir dünya için yolculuktu…
Yolun tüm zorluklarına karşın bizi dayanıklı kılan, inancımızla birlikte, yanı başımızda omuz omuzla yürüdüğümüz yoldaşlarımızdı…
Bu yolculukta yolcuları bekleyen neydi?
Koğuşturma, soruşturma,
gözaltı…
Hapis, hücre, işkence…
İşsiz kalma, sürgün…
Ne yoktu bu yolculukta?
Bencillik yoktu…
Çıkarcılık yoktu…
Ne vardı?
Özveri ve fedakarlık vardı…
Dostluk ve dayanışma vardı…
Çok zaman geçti, köprülerin altından çok sular aktı…
Ama araya ne kadar zaman girerse girsin, nasıl ve nerede yaşarsak yaşayalım;
yoldaşlık, dostluk duygusunu hep yanımızda, yanıbaşımızda hissettik…
Bu zor yaşamın getirdiği sıkıntılar, bir kısmımızı erken aramızdan aldı, alıyor…
Ne mutlu ki bu yolu birlikte yürümüşüz…
Yürümeye devam ediyoruz…
Güneşe giden yolda güneşe gömdüğümüz yoldaşlar, sevgileriyle anılarımızda,
kalplerimizde yaşamaya devam edecekler…
Bu birlikteliği sağlayan 4D yöneticisi dostlara yürekten teşekkürler…
(Bugün, koca ozan Nazım Hikmet’imizin,
-memleketine hasret çekerek- aramızdan ayrılışının 61. yılı…
Anısına bin saygı ve sevgi…)