Çok Yaşayın!

Göklerimize doluşmuş yırtıcı kuşların çirkin çığlıklarını, sesiniz, coşkunuz ve müziğinizle bastırdınız.

Her hak arayışının sırtında kırılan hukuksuz copların acısını, bir günlüğüne de olsa üstümüzden aldınız.

Her sevinci kursağımızda bırakanların ellerine vurdunuz, her lokmayı boğazımıza tıkanların lokmalarını boğazlarında koydunuz. 

Evini koruduğu için dövülüp üstlerine gaz sıkılanların, bir geceliğine de olsa kalkanı oldunuz.

Akla ziyan zorbalıklarla soldurulan umudumuzu yeşerttiniz, ölüm döşeğindeki yaşam sevincimizi dirilttiniz.

Bir olmanın, birlik olmanın o dehşetli gücünü hatırlattınız, ülkeyi unutup seninki-benimki demeye davrananlarının yüzlerine ışık tutarcasına tek ses, tek yürek haykırdınız, öfkemizi sağalttınız.

Göz oyma yarışına girişen özel beslenip büyütülmüş kargaların üstlerini, kırmızı kalemle kalın kalın çizmediniz belki, çizilmesi gereğini bizlere göstermediniz de belki ama kırmızı kalemi elimize verdiniz.

Gülmeyi bilmeyenlerin aldıkları ve unutturmaya çalıştıkları gülüşlerimizi geri getirip gözlerimizdeki eski yerlerine yerleştirdiniz.

Yıllar yılı üstümüze yağdırılmış hayat kurutucu yağışlara bir günlüğüne de olsa şemsiye oldunuz.

Toplumu toplum yapan duygu ortaklığını suladınız, canlandırdınız, yeşerttiniz, ortak sevince çiçek açtırdınız.

Hormonla büyütülen düşmanlıklara, “Çık aradan, biz dost iken daha iyiyiz.” diye bağırdınız.

Ciğerlerimize oksijen, ruhumuza gıda oldunuz.

Milyonlara muhteşem bir soluklanma yaşattınız.

Daha ne olaydınız, tazelenmiş yaşam oldunuz.

Bu temiz hava, daralan nefeslerimizi açar ve uzun zaman bizleri canlı tutar.

Ve bu gıda epey zaman götürür bizi, en azından beni.

Çok teşekkür ediyorum.

Sevgili İzmir’e, İzmir halkına, Tarkan’a, Tunç Soyer’e…

Yıkıntılardan bir ülke doğuran ve 9 Eylül’ü 9 Eylül yapanlara.

Bu güzel kutlamayı hazırlayan, emek veren, sıcağın altında terleyen herkese…

Binlerce, milyonlarca teşekkürler. Hep var olun ve çok yaşayın.

“Kalbim Ege’de kaldı.” Aklım dün gecede.

Çok yaşa Tarkan!

Çok yaşa İzmir!