Rüya

Kemal Kurkut’u gördüm rüyamda.

“Öğrenciyim ben.” diyordu. “Müzik bölümündeyim.”

İnanmıyorlardı.

“Teröristsin sen.” diyorlardı. “Olmasan ne işin var Nevruz’da?”

“Nevruz bir bayram.” diyordu Kemal.

“Ne bayramı lan?” diyorlardı.

“Güzel bir bayramdır.” diyordu Kemal.

“Bahar kokan bir bayram.”

“Bırak baharı maharı.” diyorlardı.

“Canlı bombasın sen.”

“Değilim.” diyordu.

İnanmıyorlardı.

“Canlı bomba ne demek biliyorum ben.” diyordu Kemal.

“Gördüm Ankara Garı’nda.

Herkes kan revan, canlar paramparça.

Nasıl kıyarlar hiç anlamam onca insana?

Ben bombacı olamam, bakın parmaklarıma.

Keman çalarım ben, sadece keman.

İnanın bana.”

İnanmıyorlardı.

İnansınlar diye soyunuyordu üst yanını.

Üstünde bomba olmadığını görsün, inansınlar diye.

Yarı çıplak kalıyordu.

İnanmıyorlardı.

Korkuyor, koşuyordu.

Bir gazeteci otomatiğe bağlanmış gibi fotoğraf çekiyordu o sıra.

Makinenin objektifinde Kemal, sırtından vurulup yere düşüyordu.

Kemal’i sırtından vuruyorlardı.

Kemal’i sırtından…

Kemal’i sır…

Sonra bir mahkeme salonunda, Kemal’i sırtından vuran,

Kendi soruşturmasını yapan arkadaşlarıyla kafa tokuşturuyor,

Kemal’in annesinin gözlerine yüzü bile kızarmadan bakıyordu.

Sincan Kurkut acılı bir anaydı.

“Bu nasıl adalet?” diye haykırıyordu.

Katili serbest bırakan hakim kişi,

O tek kare, o çok kare, o milyon kare fotoğrafı çeken gazeteciyi hapse tıkıyor,

Katili kahraman ilan edip alkışlarla evine yolluyordu.

Hakimin gözbebeklerinde Kemal,

Bir kez daha sırtından vuruluyordu.

Uykumda kendimi sırtından vurulan Kemal Kurkut sanıyordum,

Kendimi mahkeme salonundaki Sincan Kurkut sanıyordum.

Kendimi o gazeteci sanıyordum.

Korkuyla sıçrayıp uyanmadan bir saniye önce.

O fotoğrafı herkesin gözüne gözüne tutup

“Bu nasıl adalet?” diye haykırıyordum.

Kimse beni görmüyor, kimse duymuyordu.

Ben kendi haykırışıma uyanıyordum.

“Bu nasıl adalet?”

“Bu nasıl adalet?”