umut işte

evimizi yıkıp beş parasız bizi buralara yollayanlarla

mamaların üstüne alarm takanlar aynı adamlar galiba

dedi

ben işsizim, sen işsizsin

kalbimin üstüne öküz oturmuş gibi, tut elimi.

tuttum elini.

elektriğimiz kesik

suyumuz kesik, kömürümüz bitikti.

üst kattakilerin televizyonu

oğlunu memur yapan rektör haberine erişim yasağı koyulduğunu haber veriyordu

bebeği ablama bırakmaya giderken

kapı dibinde çitlek çitleyen kadınlardan birini, aya gidecekmişiz diye sevinirken görmüştüm

çok belliydi ki onun elektriği suyu henüz kesilmemişti

belki de hiç kesilmeyecekti

***

ah bebeğim seni ben ne güzel hayallerle büyütecektim

saçlarına sardunyalar takacak, üstüne fırfırlı elbiseler dikecektim

iyi şeyler yedirecek, iyi giydirecektim

annen gidemedi sen git diye okullara gönderecektim

kaç gündür mama bile alamayınca hayaller bitti

sen ağladıkça baban, dağa çıksam dedi, eşkıya olsam

vururlar seni olmaz dedim, öleceksek beraber ölelim

ben sensiz edemem

bu dünyada bir şeyler yanlış dedi

ya da biz yanlış üretilmişiz

içim kaldırmıyor bir şeyleri

yeryüzü geniş ama

biz içinde kendimize

sığınacak bir yer bulamıyoruz

gönlüm bulanıyor

bunalıyorum

tut elimi

tuttum yine elini

bu sonuncu idi, biliyordum

birbirimizi ısıtmayı denedik soğuk evde,

sarıldık, öpüştük

uzun uzun dertleştik ve öldük

kızma bize yavrum

biz seni çok severdik

kıyamadık

seni yanımızda götüremedik

kal ve yaşa istedik

biz yaşayamadık ama

belki sen iyi yaşarsın dedik.

ah yine de bak işte

umut işte

umut var işte…