Dostlukların Güzelliği...

Geçen gün televizyonda Uğur Dündar, Yılmaz Özdil ve Müjdat Gezen’ i görünce aklıma dostlukların önemi ve güzelliği düştü.

Epeydir birbirine saygılı olan, kırmadan dökmeden, sesini yükseltmeden tartışma programları görmediğimden olsa gerek.

Malum televizyonlar evimizin en başköşesinde gözümüze bakıyor. Ya da bizim gözümüz her daim onun üstünde.

Her akşam bir tartışmanın içinde buluyoruz kendimizi.

Sanki biz de içindeymişiz gibi oradaki hissiyat bize de geçiyor.

Çoğu zaman sinirden tırnaklarımızı yiyoruz.

Çünkü tartışmanın içinde olan gazeteci tartıştığı konuya objektif bakma yerine savunduğu partinin militanı gibi yaklaşıyor, akademisyen öyle, uzman diye çağrılan daha beter.

Oysa güncel bir konuyu farklı pencerelerden tartışıp, yeni ufuklar açmak ne güzel bir şeydir.

Kısacası tartışmanın adabı, inceliği sizlere ömür…

İşte tam da böyle bir durumda karşınızda Uğur Dündar, Yılmaz Özdil ve Müjdat Gezen gibi bu toplumda söz sahibi insanlar çıkıyor. Sonuç ta onlar da bir konuyu tartışıyor ama yukarıda saydıklarımızdan farklı olarak inceliği, nezaketi elden bırakmadan tartışıyorlar.

Üsteli çoğunlukla da mizah ögesini de katarak…

Böyle olunca çölde vaha bulmuş durumuna düşüyoruz, içimizi bir iyimserlik duygusu kaplıyor.

Galiba iyi şeylerin bulaşıcı olması bundan…

Tartışmanın adabı yanında bu üçlünün arasındaki dostluk, zor zamanlarda dayanışma içinde olma durumu da ayrı bir güzellik.

Bir yandan iktidarın baskılarına direniyor, korkusuzca mücadele ediyor diğer yandan içimizi ısıtan davranışları sergiliyorlar.

Müjdat Gezen, kendisine ait sanat merkezinin yakılması sırasında yakanları protestoya gelenler arasında olan ve sonradan polislik mesleğine geçen birinin, bu kez kendisini sabahın köründe soruşturma için polis merkezine götürenlerden biri olduğu konusunu müstehzi bir edayla, hayatın içinde var olan mizahla anlatmaya çalışıyor.

Bu durumdan o gencin de mutlu olmadığının altını çiziyor. 

Yıllardır para almadan sayısız sanatçının yetişmesinde katkısı olan biridir aynı zamanda Müjdat Gezen…

Uğur Dündar sayısız programa imza atmış bir gazeteci, güç sahipleri onu suçlamaya çalışıyor.

Yılmaz Özdil, geçmişte Uğur Dündar’la birlikte yaptıkları haber programları ile tartışmasız zirvelere çıkmış bir gazeteci.

Üstelik yazdığı kitaplar milyon ayarında satıyor.

İşte bu üç iyi insanın; Yılmaz Özdil’in, Uğur Dündar’ın, Müjdat Gezen’in bir kez daha söylüyorum ki aralarındaki samimiyet, birbirlerine ve olaylara mizahi yaklaşımları doğrusu hepimize iyi geliyor.

Yüzümüze gülümseme olarak dönüyor.

****

Bu tür dostlukları çoğaltmak mümkün mü?

Bence mümkün, mesela, Zülfü Livaneli - Yaşar Kemal arasındaki dostluk…

Livaneli’nin Yaşar Kemal ile ilgili övgü dolu sözlerini okuduğunuzda içinizi bir mutluluk kaplar, iki büyük yazarın güzel dostluğu içinizi ısıtır.

Sonra Neşet Ertaş, Mahzuni Şerif dostluğu…

“Haksızlık eyleyip haram yemedin/ Sözlerin doğrudur yalan demedin” dizeleriyle başlayan Mahsuni için yazılan şiiri Neşet Ertaş’ tan dinlediğimde bu iki büyük ustanın nice kahırlı yollardan gelerek gönlümüzde taht kurmuş olmalarının bir raslantı olmadığına bir kez daha kalben inandım. .

Ya Ahmed Arif’in Hababam Sınıfı yazarı Rıfat Ilgaz’a yazdığı mektup ...

“Sevgili Rıfat ağabey,

Sana “ağabey” diyebildiğim için mutluluk duyuyorum. Şunun şurasında bir ömrü, halkımızın ve insanlığın mutluluğu için bile bile verdik gitti….

Alnımız ak, yüreğimiz pırıl pırıl…

Merhaba sevgili ağabey…

13.11.1988

Ahmed Arif

İki büyük edebiyat insanının sıcak, sevecen dostluğu…

Tıpkı Yılmaz Özdil’in “Uğur ağabey”, ya da “Müjdat ağabey” deyişindeki samimi, saygılı ve sevecen eda gibi, o tınıdaki dostluk gibi…

Ne dersiniz, sizce de öyle değil mi?