Martın on beşini geçtik, kışın hayatımızdan gidişinin ayak izleri duyuluyor gibi.
Birkaç hafta önce nerdeyse saat 17.00’de kararan hava akşam 19.00’a kadar ışıklar içinde şimdi.
Bu yüzden, Körfez’de güneşle denizin dansını rahatlıkla seyretmek mümkün.
İşte böyle bir akşamüstü evden çıktım, Adnan Süvari Mahallesi’nden İnönü Caddesi’ne doğru ayaklarım beni götürdü.
Hava yağmakla yağmamak arasında gidip geliyor, tam bir bahar havası tadında.
Kimi parklarda, yol kenarlarında erik ağaçlarını daha yeni çiçek açmış.
Hepsi de süslenmiş bir gelin güzelliğinde.
Yürürken bir yandan da elimdeki İz Gazete’yi okumaya çalışıyordum.
Yağız Barut’un Bekir Yurdakul ile yaptığı söyleşi gözüme takıldı:
“İzmir, sanatın başkenti olma özelliğini son 5 yılda yitirdi” diyordu Yurdakul o söyleşide.
Buna gerekçe olarak da, 2000’ li yılların başında başlayıp 10-15 yıl edebiyattan beslenen sanat etkinliklerinin günümüzde yapılmıyor olmasını gösteriyor.
Gerçekten bu nitelikli etkinliklerden yerel yönetimler son yıllarda vazgeçmiş gibi. Bir kaç yıldır bu etkinlikler yok artık!
Oysa hatırlayanlar olacaktır edebiyatın seçkin isimleri bu etkinliklerle İzmir’ de bir araya gelirdi.
“İzmir Öykü Günleri” İle “İzmir Uluslararası Şiir Buluşmalar” bunların başında gelenlerdi.
Bu da hem İzmir’in tanınmasına bir katkıydı, hem de gelişmesine.
Bu karamsar duygularla yürürken röportajın devamını okumak için yol üstündeki bir parka oturdum.
ARKA SEMTLERDE PARKLAR…
Yalçın Benlican Parkı’ymış oturduğum park.
Şairin bir de büstünün olduğu.
Epeydir görmüyorum ama bildiğim, tanıdığım biriydi Benlican.
Sanatsal etkinliklerde, konserlerde sık karşılaşırdık.
Mutlu oldum, hem arkadaşımın hem de bir sanat insanının adının parkta olması beni sevindirdi.
Ne güzel, Karabağlar Belediyesi kadirbilirlik örneği sergilemiş, yaşayan üstelik bu mahallede olan bir şairin ismini bu parka vererek.
Yalçın Benlican’nın bestelenmiş şarkı sözleri bir hayli çoktur.
Mesela, Zekai Tunca şarkısı ‘Aşk rüyadır çok zaman’ ilk aklıma gelenlerden.
2007 yılı olsa gerek, Benlican, Alsancak’ ta Dantel Sokak adıyla açılan sokağa da güzel bir şiir yazmıştı.
Alsancak Türkan Saylan Kültür Merkezi karşısındaki dar sokaktır burası.
Ne güzel bir İzmir sevgisi, bir sokağına şiir yazdıracak kadar yoğun bir duygu!
Yolunuz düşerse bu sokağın hemen girişinde pirinç bir levha üzerine yazılmış bu şiiri görebilirsiniz.
Bu şiirden kısa birkaç dize: “Yağmur bile zor sığar/ İri taneli yağdığında/ Dantel Sokağı’nda en çok/ İki kişi yürür.”
***
Söz parklardan açılmışken birkaç parktan daha size söz etmek isterim:
Ama önce bir anımsatma; ben bu semte, (Adnan Süvari Mahallesi, Amerikan Koleji karşısına düşen alan olarak gözünüzün önüne getirebilirsiniz!)
Göztepe’den 2020’nin Temmuzunda taşındığımda kenarda olmanın olumsuzluğunu yaşayabilirim diye bir not düşmüş, kaygılanmıştım.
Ne de olsa merkezden periferiye gidiş söz konusuydu.
Fakat bu kadar çok parkın olması ayrıca bu parklara verilen isimlerin özenle seçilmiş olduğunu gördükçe başta duyduğum kaygılarımın yersiz olduğuna inanmaya başladım.
Mesela; Yalçın Benlican Parkı’ndan iki yüz metre yürüyün Bekir Yıldız Parkı sizi karşılıyor, onu biraz geçin Cemal Süreya, ona yakın yerde Ahmet Piriştina’na için yapılmış ‘El Verin’ heykeli ve Parkı, gene bu daire içinde Özdemir Sabancı ve semte adını veren Adnan Süvari parkları var.
Bütün bu parkların bir birine uzaklığı üç yüz metreyi geçmiyor.
Üstelik bunlar benim ilk elde görebildiklerim.
Belki sayı daha çok olabilir de…
Hayat böyle galiba, müthiş bir diyalektik bütünlük içeriyor, bir yanda yapılmayan etkinlikler, duyulan karamsarlık, öbür yanda hiç ummadığınız bir yerde adeta bir vaha güzelliği.
Doğrusu ben de sevgili Bekir Yurdakul gibiyim, çoğu zaman karamsar bir ruh hali, esir alıyor kimliğimi.
Ama sonra bu olumsuzluklardan bir iyimserlik üretmenin yolu ne de olsa var deyip, yeni açan eriklere, Körfez’ in mavi sularına, parklara, bu parklara verilmiş adlardaki güzelliklere dalıp ‘Bu da geçer!’ diyorum…
Ha, geçecek olan ne derseniz?
Bu uzun bir bahis!....